Ik lees momenteel “The House of Rothschild" van de Britse historicus Niall Ferguson en daar valt heel wat uit te leren.

De Rothschilds hebben eigenlijk zo’n beetje de obligatiemarkten uitgevonden en zij waren op een gegeven moment verantwoordelijk voor de financiering van diverse Europese landen.
​
Hun almacht als financier werd zelfs zo groot dat er werd geopperd dat het wellicht beter was om een Rotschild de kroon op te zetten. Ze hebben het toch voor het zeggen en op die manier zou men tenminste nog kunnen besparen op de rentekosten.

Het zegt iets over de macht van de obligatiemarkten. Dat hebben vele koningen en presidenten sinds de 19de eeuw aan den lijve ondervonden.

James Carville, de spindoctor van Bill Clinton, zei er ooit het volgende over:

“Vroeger dacht ik dat, als er reïncarnatie bestond, ik wilde terugkomen als de president, de paus of als een honkbalspeler met een slaggemiddelde van 400. Maar nu zou ik het liefst terugkomen als de obligatiemarkt. Die kan iedereen intimideren.”

Liz Truss is de laatste toevoeging aan een lange lijst van leiders die op de knieën gedwongen werden door de bond vigilantes.

Ook in Japan begint het de politieke leiders te dagen dat het land wegzakt in een schuldenspiraal. “Onze financiële situatie is erger dan die van Griekenland”, aldus de Japanse Premier. Als uitspraak kan het tellen.

En dan is er tenslotte nog Trump. Samen met Bessent en Musk ging men eens snel orde op zaken stellen maar na iets meer dan 100 dagen wordt reeds duidelijk dat het tekort niet zomaar zal verdwijnen.

Musk wou $2.000 miljard besparen maar we zitten nog niet aan een tiende van dat doel.

Ondertussen tracht Trump zijn “Big, Beautiful Bill” door de Senaat te krijgen. Als hij daarin slaagt, mag je op termijn $4.000 miljard extra bij de huidige staatsschuld rekenen.

Extra kopzorgen voor Bessent die al een tijdje wakker ligt van de $9.000 miljard die hij dit jaar moet zien te herfinancieren. De interesse voor Amerikaanse staatsobligaties is echter al een tijdje tanende, hetgeen de Minister van Financiën voor een stevige uitdaging zet.

Achter de schermen wordt gewerkt aan enkele “creatieve” oplossingen.

Zo wil de huidige administratie stevig inzetten op crypto’s om zo via de achterdeur extra vraag te creëren voor stablecoins. Stablecoins worden vaak gekoppeld aan de Amerikaanse dollar en gedekt door via de aanschaf van treasuries. Volgens Bessent kan er op deze manier $2.000 miljard extra vraag voor obligaties gecreëerd worden.

Verder wordt ook bekeken of men Fannie Mae en Freddie Mac kan herkapitaliseren waardoor deze financiële instellingen weer ten volle hun rol kunnen spelen en hypotheekleningen kunnen kopen van de banken. Banken kunnen dat geld dan vervolgens herinvesteren in treasuries.

Afhankelijk van de kapitaalratio’s en de initiële kapitaalinjectie kan hier gemakkelijk $3.000 tot $4.000 miljard aan middelen vrijkomen.

En tenslotte wordt ook nog steeds de afschaffing van de Supplementary Leverage Ratio (SLR) waardoor banken onbeperkt treasuries kunnen kopen. Dit concept werd al eens in het lang en het breed besproken in een eerdere nieuwsbrief.

In plaats van massale besparingen, zal men dus teruggrijpen naar formules uit het verleden waarbij een vloedgolf aan liquiditeiten de markten zal overspoelen.

De hoge schuldenlast kan je verlagen via de noemer of via de teller. Je kan of de schulden terugdringen (de noemer) of de onderliggende economie doen groeien (de teller).

Tijdens een interview met Fox gaf Scott Bessent het al aan: “Wat belangrijk is, is dat je de economie sneller laat groeien dan de schulden”.

Het is simpele wiskunde. Als de teller sneller stijgt dan de noemer, vermindert de schuldratio.
​
De schulden groeien echter tegen 8% per jaar.

Het lijkt me duidelijk dat de VS niet met meer dan 8% kan groeien in reële termen.

Maar het kan wel makkelijk in nominale termen als je de inflatie hard laat oplopen.

Het lijkt steeds meer de enige uitweg te zijn.
​
​
groeten,
​
Maarten Verheyen

​​

​

​

​

Kreeg je deze mail doorgestuurd? Schrijf dan hier in om geen enkele editie meer te missen.