De aankondiging van Buffett dat hij eind dit jaar met pensioen zal gaan, deed me nadenken over het ongelooflijke traject dat hij heeft afgelegd.

Ik ben zelf 48 nu, en dan is het wel eens leuk om te kijken waar Buffett stond op die leeftijd.
​
Buffett had in 1964 de controle verworven van Berkshire Hathaway en op dat moment bedroeg de boekwaarde per aandeel $19,46.

Buffett zelf had de aandelen met een forse korting op de boekwaarde aangekocht. Dat was de belegger die hij toen was: een typische value investor die dollars kocht voor 50 cent of minder.

Hij zou de aankoop van Berkshire later als een vergissing omschrijven. De textielactiviteiten hadden een bijzonder laag rendement op het geïnvesteerde kapitaal en dat woog behoorlijk hard op zijn rendement.

Charlie Munger legde dat later op een jaarvergadering haarfijn uit:

“Op de lange termijn is het moeilijk voor een aandeel om een veel hoger rendement te behalen dan de onderliggende activiteiten. Als het bedrijf over 40 jaar 6% rendement op kapitaal behaalt en je houdt het aandeel die 40 jaar vast, zul je niet veel meer dan een rendement van 6% behalen, zelfs als je het oorspronkelijk met een enorme korting hebt gekocht.”

Het is een belangrijke les voor value investors. Er valt goed geld te verdienen met het kopen van aandelen beneden de boekwaarde, maar dan moet je wel kunnen verkopen wanneer die korting verdwijnt.

Buffett had Berskhire gekocht omdat hij de aandelen goedkoop vond en hij initieel de intentie had om de aandelen relatief snel weer te verkopen.

Die kans kwam in 1964 toen het bedrijf zelf de aandelen wilde inkopen tegen $11,50. Deze aandelen werden twee jaar eerder gekocht voor ongeveer $7,50 waardoor het orakel van Omaha uitzicht had op 53% rendement.

Maar toen later de overnameprijs verlaagd werd naar $11,375, kreeg hij het dusdanig op zijn heupen dat hij uit woede de controle over het bedrijf verwierf en het management aan de deur zette.
​
Ja, we hebben allemaal het beeld van de superbelegger die de emoties ten alle tijden onder controle heeft, maar dat was dus niet altijd helemaal het geval. De overname van Berkshire Hathaway was een emotionele beslissing.

Hij laat echter ook zien dat het controleren van je emoties een leerproces is. Ik heb dat zelf ook geleerd als belegger. Het is vooral belangrijk om je emoties te herkennen zodat je vermijdt dat deze de bovenhand krijgen.

Begin jaren ‘70 maakte Buffett ook een andere evolutie. Hij ging veel minder focussen op deep value aandelen. Dit zijn de aandelen met “haar” op. Aandelen die ver beneden de boekwaarde gekocht kunnen worden maar over het algemeen bedrijven zijn met een laag rendement.

Charlie Munger inspireerde hem om deze aandelen steeds vaker links te laten liggen en te focussen op de betere bedrijven.

De overname van See’s Candy wordt vaak gezien als het omkeerpunt in de evolutie. Buffett betaalde 3x de boekwaarde en dat was serieus buiten zijn comfortzone.

Al is dat allemaal relatief. See’s Candy realiseerde $4 miljoen winst voor belastingen waardoor hij nog steeds tegen een bijzonder lage prijs kon kopen.

Door de overname ging Buffett echter steeds minder focussen op de activa die hij kocht. De focus kwam te liggen op de winstgevendheid en de voorspelbaarheid van die winsten in de toekomst.

Op deze manier moest hij niet meer van het ene aandeel in het andere springen en constant nieuwe investeringen zoeken. Nee, hij kon aandelen kopen van een kwaliteitsbedrijf en voor langere tijd aan boord blijven.

Zo kocht hij op dat moment aandelen Washington Post en deze bleven 40 jaar lang in portefeuille.

Maar we mogen niet vergeten dat Buffett deze evolutie pas maakte toen hij 42 was en een kleine $30 miljoen verdiend had met typische value aandelen.

De rendementen die hij tijdens de eerste decennia realiseerde met value lagen een stuk hoger dan zijn latere rendementen met kwaliteit.
​
​Hij zou later ook toegeven dat de focus op value veruit de beste manier is om kleinere sommen te beheren:

Hier is de Nederlandse vertaling van het citaat van Warren Buffett:

"Als ik vandaag 1 miljoen dollar zou beheren – of zelfs 10 miljoen – dan zou ik volledig belegd zijn. Iedereen die zegt dat grootte geen invloed heeft op beleggingsrendementen liegt. De hoogste rendementen die ik ooit heb behaald, waren in de jaren vijftig. Ik versloeg de Dow met gemak. Je zou de cijfers moeten zien. Maar toen belegde ik met kleingeld. Het is een enorm structureel voordeel om niet veel geld te hebben. Ik denk dat ik 50% per jaar zou kunnen verdienen op 1 miljoen dollar. Nee, ik weet dat ik dat kan. Ik garandeer het."

Kleinere beleggers zoals jij en ik doen er dus goed aan om wat dichter te blijven bij Buffett’s oorspronkelijke benadering.

​
​
groeten,
​
Maarten Verheyen

​​

​