Bij Macrotrends adviseren we momenteel de volgende portefeuille-allocatie:

Fysiek edelmetaal: 40%

Cash: 25%

Aandelen: 35%

Dat is wat ik bedoel met je portefeuille crash-proof maken.

Je hoeft zeker niet alles in de edelmetalen te stoppen of 100% in cash te gaan. Dat zou in beide gevallen niet verstandig zijn.

Iedere asset heeft zijn specifieke risico’s.
​
Cash kan aangetast worden door een hoge inflatie. En als je je cash parkeert bij een bank of uitleent aan de overheid, loop je een tegenpartijrisico. Banken en overheden kunnen failliet gaan.

En edelmetalen kunnen eveneens in waarde dalen. Tijdens een korte, deflatoire schok is de cash aan nood zo hoog dat sommige partijen hun edelmetaal liquideren om eraan te geraken.

Goud verloor initieel 35% in 2008 en zilver zelfs 60%.

Die dalingen waren van korte duur en de edelmetalen herstelden in een mum van tijd. Goud ging daarna van $680 naar $1930 en zilver van $8 naar $50.

Laten we ook eerlijk zijn: we weten nooit precies hoe zo’n crisis zal evolueren. Vandaar dat het meestal wel een goed idee is om je portefeuille te spreiden over meerdere activa.
​
Harry Brown ontwikkelde de permanente portefeuille om zijn kapitaal in alle omstandigheden te beschermen en hij adviseert om 25% aandelen, 25% langlopende obligaties, 25% cash en 25% goud.

Met deze allocatie ga je niet het grote geld verdienen, maar het houdt je kapitaal wel intact.

Dat is ook wat ik tijdens een crash beoog met mijn portefeuille: ik wil mijn geld zo goed mogelijk beschermen.
​
Ik schreef “zo goed mogelijk”. Want het idee dat je compleet ongeschonden uit zo’n crisis komt, is niet erg realistisch.

Maar ik probeer te denken in termen van koopkracht.
​
Als mijn portefeuille slechts 20% in waarde daalt terwijl de aandelenmarkten 80% van hun waarde verliezen, kan ik op de bodem vier keer zoveel aandelen kopen met mijn kapitaal.
​
Mijn koopkracht -gemeten in aandelen- is dan gestegen.

​
Er zijn natuurlijk beleggers die helemaal geen risico willen lopen en ervoor kiezen om hun portefeuille voor 100% in cash te parkeren.

Ze beseffen echter niet dat ook hier een groot risico in schuilt.

Je kan namelijk je cash niet thuis onder je matras leggen. En zelfs als dat kan, loop je nog het risico van een serieuze devaluatie.
​
Je moet die cash dus in handen geven van een andere partij. In de praktijk een bank of een overheid.

Welke partij zal je na de crisis met 100% zekerheid je geld kunnen teruggeven?

Buffett heeft bijvoorbeeld zijn cash uitgeleend aan de Amerikaanse overheid. Dat lijkt me op zich geen gek idee, alhoewel het voor Europeanen ook een dollarrisico inhoudt. Die dollar kan tijdens een crisis ook in waarde stijgen aangezien de nood aan liquiditeiten dan bijzonder hoog is.

Buffett koopt die obligaties rechtstreeks van de overheid en hoeft zo voor de bewaring ook niet te rekenen op een bank of een broker.

Wij kunnen echter alleen maar kopen via een bank of broker en moeten er dan op vertrouwen dat die partij onze effecten veilig kan houden. Ook met het concept van “The Great Taking” in het achterhoofd.

Slaan we nu niet een beetje door in het inschatten van de risico’s? Misschien wel. Maar de risico’s zijn er en het is pas na de feiten dat we hierover een oordeel kunnen vellen.

In feite lopen we drie verschillende risico’s:

1. Een tegenpartijrisico
2. Een koersrisico
3. Een inflatierisico

Er is geen enkele activa die al deze risico’s kan uitsluiten. We kunnen echter wel deze risico’s minimaliseren met een gezonde assetallocatie en dat is dus wat we hier proberen te doen.

​
​
groeten,
​
Maarten Verheyen

​​

​

​

​

Kreeg je deze mail doorgestuurd? Schrijf dan hier in om geen enkele editie meer te missen.